خدایا مو غریبم ، مه یار غریبه
نشه و خواستگاری ، مو و نسیبم
سر راهان بدم دو مار سیاه
اول مه یار بز نداشته وفا
دوم مر بز نخیسم دنیا

بهار صبح که بلبل چهه چهه ژنه / چوپان بندون سری کو لله ژنه
گاین اسپیت بندون کو کرن ونگ / رفقون دوری چمه دلی ژنه چنگ
چمه دیل تنگ ترا ؟ / هیچ دفرسی چرا ؟

تو دانستی کی می دیل / تی چوم برایه نامویی
صدتا خانقاه میانی / دست بدُعایه نامویی
نامویی می بیقراریه بیدینی ، گرم ارسو میشینه
جه اینتظاری بیدینی ، نامویی گرمه کوُنی
غُربت سرد مره تو ، دانستی ای بی وفا ، کی بی پنایم نامویی

تی دیل دریا می دیل خشک زمینه / تی خنده تی نگاه چی دلنشینه
تی واسی من بزم دیل به دریا / که او دریا میان مردن شیرینه

دریا شو یو طوفان
ایتا دونیا اوخان
پوشت در پوشت
دمرده شبو دیل واترکان
ایتا کونه سو زنه که
آپا اوپا گودن

تو دهِ می رادوار نیبی ، ستم بوخورده دیله ره دوا نیبی
تاکی واسی چوم بودوزم درچکا ور
من کی دانم هرگز نایی
تاکی می مُبتلا نیبی

خیالو
شبو
آسمانه جیگیفته تی تی
شه بزه جنگلا
جه می اوخان
انهمه تاسیانه
کی وا اوچینه !

تنه هر کس بومونو خسته بخته ، بی اشته زندگی کرده چه سخته ، ترا غش !
یا بری ، یا از بدا بام ، الان یندینه سر کرده وقته . . .

دوارستی تو ایتا خانه خرابا ده چره
واچکستی کراهای واشکسه دارا ده چره
تو نانستی که واکفته مرا سخته روزیگار
کرا تینتیر بامویی بشکسه بالا ده چره

شمه حیاطه پیش آب چلامه
مرا تی مین قهر سلامه
تو که قهر سلام ، مو دل شکسته
روز مهشر گیرم ته بند شصته

سیاه شالی دبستم تی کمره
خیلی وقته من نرم تی خبره
خیلی وقته تو می حال وا نپرسی
مگر من بی وفا بوم تو بترسی

می موشتا وانکون کی دونیا فوگورده
جنگلانا واورس
تسکه دیلانه شب فوقوسانا